W Santiago znalazłam się w sposób niespodziewany…
Tak czasem bywa z osiąganiem celów.
„To nie droga jest celem, ale cel jest drogą” – tak wyczytałam na jednym z blogów o Camino. (więcej…)
Ponoć każdy Hiszpan ma w planach choć raz w życiu pielgrzymować do Santiago. Można mieć w każdym razie takie wrażenie, jak wchodzi się na końcówkę trasy francuskiej. Autostrada ludzi… Jak odnaleźć się w tym tłumie, pozostać sobą i duszą być przy Bogu… (więcej…)
Na camino dzieją się cuda; można nawet adoptować dziecko. Nie wierzysz? To właśnie mi się przydarzyło. (więcej…)
Jeśli chcesz usłyszeć opowieść o tym, że Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu, a także jak ugotowałam sos grzybowy z prawdziwków nie mając garnka, to zapraszam do lektury. (więcej…)
Jednym z powodów, dla którego ludzie wyruszają na ten szlak jest pragnienie wspólnoty. Potrzeba przynależności to jedna z naszych podstawowych potrzeb wg piramidy Maslowa. Ducha wspólnoty istotnie można poczuć wędrując szlakiem św. Jakuba. Ja w tej drodze zawarłam kilka wspaniałych przyjaźni, które trwają do dziś. (więcej…)
63Postanawiam zostać dzień w Lugo. To niezwykłe miasteczko zawiera kompletne mury z czasów rzymskich. Ogromne wrażenie robi katedra z XII w., która łączy style: romański, barokowy i neoklasycystyczny. Spędzam dużo czasu na adoracji Najświętszego Sakramentu. Hostia umieszczona w ogromnej monstrancji wbudowanej w ołtarz działa jak zaproszenie. (więcej…)
Camino jest drogą, w której znamy cel, ale kolejne jej etapy to jednak jakby droga w nieznane – ruszamy przed siebie.. W takich sytuacjach jak również w naszym życiu te słowa zawierzenia JEZU UFAM TOBIE dodają słabym odwagi i skrzydeł. Jak w znanej pielgrzymkowej piosence napisanej na podstawie psalmu: Ci którzy zaufali Panu ….. (więcej…)
Droga prowadzi często przez pagórki, na których pasą się owce. To zachęca, by modlić się psalmem dawidowym:
Bóg pasterzem i gospodarzem
1 Psalm. Dawidowy.
Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
2 Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: (więcej…)
Droga do Santiago nauczyła mnie dawać ludziom wolność. Nikogo nie zachęcałam, aby ze mną szedł, do nikogo też nie przyłączałam się na siłę. Wszystko działo się w wolności. To pozwalało mi zrozumieć, że ludzie przychodzą i odchodzą… I tak jest w życiu. Gdy jednak spisuję swoje wspomnienia, uświadamiam sobie, że kolejne już dwa dni spędziłam z Rose, która tak bardzo mnie męczyła, a mam wrażenie, że i ona męczyła się ze mną. Dlaczego pozwalamy na to, aby ludzie, którzy są dla nas utrapieniem, a czasem nawet udręką byli częścią naszego życia? Warto się nad tym zastanowić. (więcej…)
Jak wspominałam, z Rose teoretycznie powinnyśmy być super kumpelkami, jesteśmy w podobnym wieku, mamy podobny status społeczny, nie ma bariery językowej. Rose jest kulturalną osobą i wszystko powinno być super. Coś jednak nie gra… (więcej…)