Kobieta nowa. Święta Klara

ŚWIĘTA KLARA JAKO KOBIETA NOWA

Cała postać i życie Klary są związane ściśle ze św. Franciszkiem (…) sama nazywa się jego Roślinką, którą św. Franciszek starał się pielęgnować. Zainicjowała istnienie żeńskiej wspólnoty franciszkańskiej w Kościele – Zakon Ubogich Panien, który z czasem zaczął nazywać się od jej imienia ZAKONEM ŚW. KLARY, popularnie znany jako SIOSTRY KLARYSKI.

Święta Klara, a właściwie Chiara Offreduccio, urodziła się w Asyżu (Umbria we Włoszech), jako córka Favarone Offreduccio i Ortolany. W 1212 roku za przykładem św. Franciszka z Asyżu zdecydowała się na ubogie życie monastyczne, stając się pierwszą klaryską. Przeżyła 42 lata w klasztorze San Damiano w swym rodzinnym Asyżu. Przykładem życia pociągnęła za sobą wiele kobiet, wśród nich swą matkę Ortolanę oraz siostry św. Agnieszkę i Beatrycze. W roku 1215 została przez św. Franciszka ustanowiona przełożoną klasztoru. Jej sposób prowadzenia wspólnoty oraz świętość życia przyczyniły się do uznania tego stylu życia przez papieża Innocentego IV. Papież ten osobiście też udzielił jej wiatyku. Klara zmarła 11 sierpnia 1253 roku w klasztorze San Damiano. Papież Aleksander IV, wcześniejszy kardynał protektor zakonu franciszkańskiego, kanonizował ją w roku 1255. Jej ciało spoczywa w bazylice św. Klary w Asyżu.

Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w rocznicę jej śmierci (11 sierpnia). W ikonografii św. Klara przedstawiana bywa w brązowym habicie przepasanym franciszkańskim białym sznurem z trzema węzłami symbolizującymi śluby: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości. W ręku trzyma monstrancję, lilię lub lampę.

Testament św. Klary Dziewicy został napisany w ostatnich latach jej życia, w czasie wielkiego oczekiwania na zatwierdzenie Reguły. Podobnie jak w Regule odnajdujemy w nim główne cechy duchowości klarysek. Podkreślony jest obowiązek dobrowolnego ubóstwa. Klara poddaje w nim swoją młodą wspólnotę władzy Kościoła Rzymskiego i opiece Zakonu Braci Mniejszych. Uznaje się siostrą i duchową córką Biedaczyny z Asyżu..

Reguła św. Klary Dziewicy – nazwana przez samą Klarę Sposobem życia ubogich sióstr – jest dokumentem regulującym życie wspólnoty klarysek, naśladowczyń św. Franciszka z Asyżu (…). Na dwa dni przed jej śmiercią wysłannicy papiescy wręczyli jej dokument zatwierdzający, który po dziś dzień przechowywany jest w Asyżu. Przed powstaniem Reguły wspólnota klarysek odwoływała się do napisanej w latach 1212-13 przez św. Franciszka Forma vivendi. Obok Forma vivendi na Regułę wywarł ogromny wpływ Przywilej ubóstwa, zatwierdzony najpierw słownie przez Innocentego III, a następnie na piśmie 17 września 1228 roku przez papieża Grzegorza IX. Pisząc swą Regułę, Klara odwołała się do Reguły dla braci żyjących w eremach oraz Reguły zatwierdzonej z 1223 roku, napisanych przez Franciszka z Asyżu.

Święta Klara została ogłoszona przez papieża Piusa XII patronką telewizji, ponieważ w noc Bożego Narodzenia 1252 roku., nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w Pasterce w bazylice św. Franciszka, cudownie widziała jej przebieg, jakby na ekranie, w swojej celi. Patronką telewizji została jednak przede wszystkim dlatego, że kultywowała w sobie umiejętność kontemplacji, czyli widzenie dziejących się spraw w dalekiej, ostatecznej perspektywie. Słowo „telewizja” można przetłumaczyć jako „widzenie tego, co daleko”, ale także jako „widzenie daleko”.

Tomasz z Celano podaje nam racje tego wyboru:
W dzień Bożego Narodzenia, o godzinie, w której narodziło się Dzieciątko Jezus, gdy wszyscy uczestniczyli w pochwalnych pieniach aniołów, siostry udały się na jutrznię do chóru zakonnego, pozostawiając Matkę samą, złożoną niemocą. Zaczęła ona rozmyślać o Dzieciątku Jezus i ubolewać bardzo, że nie może brać udziału w śpiewaniu oficjum na Jego cześć. Głęboko westchnęła i powiedziała do Niego: «Panie Boże, oto zostawiono mnie tutaj samą!». I natychmiast melodie pięknie rozbrzmiewające w kościele św. Franciszka doszły do jej uszu. Słyszała radosną psalmodię braci, przepiękny ich śpiew; docierał do niej nawet dźwięk organów. Kościół nie był wcale tak blisko, aby po ludzku było możliwe usłyszeć to, co się tam działo. Musiał sam Bóg cudownie wzmocnić echo tych uroczystości, by dotarło aż do Świętej, albo powiększyć ponad ludzkie możliwości jej słuch. Ale jeszcze większym cudem jest to, że mogła ona zobaczyć nawet sam żłóbek Pana. Gdy nazajutrz rano przyszły do niej jej córki, błogosławiona Klara powiedziała: «Niech będzie błogosławiony mój Pan, Jezus Chrystus, który mnie nie opuścił, gdyście wszystkie odeszły. Dzięki Jego łasce mogłam słyszeć wszystkie obrzędy, jakie dokonywały się tej nocy w kościele św. Franciszka» (Tomasz z Celano, Żywot św. Klary, 29)/tutaj/.

MODLITWA I EUCHARYSTIA W ŻYCIU ŚW. KLARY

Całe życie św. Klary było skupione na Jezusie Chrystusie. Jej myśli, uczucia były w Nim w Nim zatopione. Cała jej osoba kierowała się, aby naśladować Jezusa i ciągle przebywać w Jego bliskości. Przykładem w uwielbieniu Ciała Chrystusowego dla Klary był św. Franciszek. Klara żyła w czasie, kiedy kult Eucharystii szerzył się wśród ludu i zaczął zajmować ważne miejsce w życiu całego Kościoła.

Głęboka wiara w moc Chrystusa eucharystycznego u Klary ujawniła się w groźnym momencie jej życia, kiedy to w 1241 r. wojska saraceńskie otoczyły San Damiano. Ucieka się ona do Chrystusa eucharystycznego, u którego wyprasza podczas modlitwy ocalenie od Saracenów nie tylko dla klasztoru, ale całego miasta Asyż.

Miała całkowitą nadzieję, że Eucharystia doprowadzi ją do zbawienia. Klara nie traktowała w swoim życiu Eucharystii jako obrzędu symbolicznego, ale jako sakramentalne przyjęcie Tego, który przez wiarę i miłość obdarował ją w życiu modlitwy wszelkimi cnotami.

Całe postępowanie, które możemy zaobserwować w codziennym życiu Klary miało swój początek w miłości, która kierowała ją ku życiu nieustannej modlitwy. Święta Klara miała naturę wybitnie kontemplacyjną. Prowadziła nieustanny dialog mistyczny z Bogiem i dlatego w różnego rodzaju opracowaniach możemy się spotkać z Klarą określaną mianem mistyczki. Modlitwa była oddechem jej duszy – modliła się tak, jak kochała, czyli zawsze.

Możemy wyróżnić trzy formy modlitwy Klary: oficjum Boskie, liturgia eucharystyczna i nieustanna kontemplacja. Nie pozostawiła nam żadnego traktatu o modlitwie. Dlatego też nie pozostaje nam nic innego, jak sięgnąć do jej pism: Reguły, Testamentu, Błogosławieństwa i listów, gdzie możemy odnaleźć pouczenia Klary na temat modlitwy i życia sakramentalnego.

Stałym przedmiotem jej modlitwy kontemplacyjnej był Jezus Chrystus, czując się z Nim złączona, sama nazywa się Jego oblubienicą. Kontemplowała ziemskie wydarzenia z życia Jezusa jak również Jego chwalebną mękę . Możemy z pewnością powiedzieć, że modlitwa, Eucharystia i inne sakramenty w życiu zakonnym Klary zajmowały najważniejsze miejsce.

ŚWIĘTA KLARA JAKO KOBIETA NOWA- była zawsze kobietą Ewangelii Jezusa Chrystusa i dla naszych czasów staje się żywą Ewangelią. Swoim ewangelicznym życiem nieustannie nas oświeca, inspiruje i dodaje odwagi, aby iść na cały świat i głosić – przede wszystkim swoim życiem i świadectwem – Jezusa, którego tak mocno umiłowała.
Klara staje się przykładem kobiety o wielkich zdolnościach dialogowania z władzą. Jej przykład wskazuję drogę rozwoju i wolności charyzmatu, jakim żyła i który proponuje kobietom współczesnego Kościoła.
Dzisiejszy świat jest na etapie szukania i odzyskiwania powinności wobec przyrody, natury i całego stworzenia, które go otaczają.
Klara ukazuje nam sens życia. Będąc roztropna panną ( por. Mt 25 ), sama jest lampą, która nigdy nie gaśnie: Wspaniała jasności błogosławionej Klary (…) Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, na ziemi była Klarą w niebie jest światłem. Świat dzisiaj potrzebuje takiego światła. Duchowość Klary i jej sposób życia jest powołaniem dla każdego i możemy, wczytując się w pisma św. Klary, naśladować jej chwalebne cnoty.
Świadectwo życia Klary jest cały czas aktualne. Wielką łaską dla naszego Kościoła jest to, że do dnia dzisiejszego mamy wspólnoty sióstr św. Klary, żyjące pośród nas w klauzurze, modlące się za cały Kościół, braci i siostry, którzy żyją i pracują we wspólnocie Kościoła.
„W obliczu potrzeby nowego zaangażowania świętości, św. Klara ofiaruje nam przykład takiej pedagogiki świętości, która żywiąc się nieustanną modlitwą, prowadzi do tego, że kontemplujemy oblicze Boga, otwierając serca na Ducha Pana, który przemienia każdą osobę, umysł, serce i działanie według wymogów Ewangelii”.
Fragment ten ukazuje nam wartość kontemplacji. Człowiek musi na nowo odkrywać wartości duchowe, proponowane nam przez św. Klarę. Przypomina nam, że te wartości duchowe możemy uzyskać tylko przez czyste serce i należy je strzec przed zgubnymi propozycjami dzisiejszego świata.
Chociaż mijają wieki, to jednak blask średniowiecznej świętości Klary nie przygasł. Cały czas jej życiorysy i opracowania fascynują i rozpalają młodych. Jej otwarta postawa, szacunek dla innych ludzi, łączenie modlitwy i pracy, wrażliwość na ludzkie potrzeby, te wartości, które powodują, że jest szczególnie bliska dzisiejszemu człowiekowi, przed którym staje zadanie budowania wzajemnego szacunku i możliwości do rozwijania wzajemnego dobra w świecie.
Święta Klara jawi się w historii jako wspaniała postać kobiety średniowiecza, a zarazem świętej Kościoła.
Po Soborze Watykańskim II wymiar dziedzictwa św. Klary, zachowany w źródłach i pismach jest, szczególnie aktualny i godny do naśladowania. Dziś pośród wielu problemów, kryzysów, niepowodzeń jest potrzeba dostrzegania życia kobiet i to świętych kobiet w Kościele.”/tutaj/

źródło: http://www.trzejtowarzysze.pl/,

http://www.edycja.org.pl/