Powiedz mi, kim jest Duch Święty, bo nie potrafię sobie Go wyobrazić? Przecież nie modlimy się do gołębia!
Tym pytaniem i stwierdzeniem zaskoczyła mnie w zeszłym roku moja osiemdziesięcioletnia znajoma w dzień Zesłania Ducha Świętego. Jest jedną z trzech osób boskich. Jest Bogiem. Współistnieje z Bogiem Ojcem i Synem – Panem Jezusem, naszym Zbawcą i Odkupicielem – odpowiedziałam – odpamiętując to czego nauczyłam się w czasie formacji przed bierzmowaniem. To pytanie jednak pracuje we mnie do dziś.
„Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko, Chrystus pozostaje w przeszłości, Ewangelia pozostaje martwą literą, Kościół jest tylko organizacją, władza – dominacją, misja – propagandą, liturgia – niczym więcej, jak tylko wspomnieniem, życie chrześcijańskie – moralnością niewolnika.
Ale w Duchu Świętym: kosmos jest zmartwychwstały i wzdycha w bólach rodzenia Królestwa, Zmartwychwstały Chrystus jest tutaj, Ewangelia jest mocą życia, Kościół ukazuje życie Trójcy, władza jest posługą wyzwalania, misja jest Pięćdziesiątnicą, liturgia – pamiątką i zapowiedzią, ludzkie działanie jest przebóstwione” – mówił prawosławny patriarcha Ignatios IV Hazim z Laodycei podczas kongresu ekumenicznego w Nicei w 1968 roku.
Jego słowa często są przytaczane w kontekście rozważań o Duchu Świętym, czy jednak wyjaśniają nam JEGO istotę, ułatwiają zrozumienie?
„Na początku BÓG stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a DUCH BOŻY unosił się nad wodami.” (Rdz 1,1-2) Nie, nie jest gołębiem. Unosił się nad powierzchnią wód zalewających całą ziemię zjednoczony z BOGIEM w akcie stworzenia świata i ludzkości. „DUCH daje życie: ciało na nic się nie przyda (J 6,63) – mówi Pan Jezus do swoich uczniów. Dalej, w zakończeniu modlitwy Arcykapłańskiej, Pan Jezus prosi: „Ojcze, chcę, aby także ci, których mi dałeś, byli ze mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą MI dałeś, bo umiłowałeś MNIE przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.” (J 17, 24-26).
W ten sposób Pan Jezus uświadomił uczniom, że jest Bogiem obecnym w Bogu Ojcu przed założeniem świata, posłanym przez Ojca w ludzkiej naturze, by objawić światu imię Boga. „Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie.” (J 14.11) A przez ten fakt, również zjednoczony z Bożym Duchem.
Duch Święty jest z Panem Jezusem od chwili Jego wcielenia. Archanioł Gabriel mówi Maryi, jak stanie się Matką Syna Bożego, używając słów: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię”(Łk 1,35). Również Józefa, Anioł uspokaja słowami: „nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło” (Mt 1,20).
W widomy sposób działa zstępując na Pana Jezusa podczas chrztu w Jordanie. Trzej ewangeliści Mateusz, Marek i Jan opisują to wydarzenie używając metafory lotu gołębicy. „Wtedy otworzyło się Mu niebo i zobaczył Ducha Bożego, który zstępował na Niego jakby gołębica” (Mt 3, 16), „Ujrzał niebo otwarte i Ducha, który zstępował na Niego jakby gołębica” (Mk 1, 10), „Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jakby gołębica i pozostał na Nim” (J.1, 32). Tak więc ewangeliczne opisy chrztu Pana Jezusa stały się źródłem przedstawiania Ducha Świętego jako gołębicy.
Święty Jan zapisał słowa Pana Jezusa, które wypowiedział przed męką: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze — Ducha Prawdy (…); nie zostawię was sierotami” (J 14, 16).
A w innym miejscu: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (J 16, 12-13).
Łukasz natomiast odnotowuje ostatnie pouczenie Pana Jezusa przed wniebowstąpieniem: „Oto ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka” (Łk 24, 49), które było zapowiedzią wylania na nich Ducha Świętego w dzień Pięćdziesiątnicy.
Odtąd Bóg, w części swej boskiej natury, w niewidzialnej postaci Ducha Świętego działa w Kościele. Paraklet. Ten, który wezwany, działa z mocą jako nasz obrońca, doradca, adwokat, wspomożyciel, opiekun, asystent, pocieszyciel.
Kościół, czyli my, wzywa Ducha Świętego zwłaszcza w szczególnych, ważnych momentach słowami Sekwencji do Ducha Świętego:
Czy ja umiem opisać, opowiedzieć Ducha Świętego? Nie, z pewnością nie. Dlatego posłuchajcie, co w wigilię zesłania Duch Świętego, w czasie czuwania mówił arcybiskup Grzegorz Ryś, metropolita łódzki.
Pomocą służy również Katechizm Kościoła Katolickiego. W rozdziale trzecim znajdziemy objaśnienie wyznania Wierzę w Ducha Świętego z Credo (kliknij):
Tekst i wybór zdjęć: Stanisława. Zdjecia: pixabay, internet
