Światłość

Światło, przy którym czujemy się bezpieczni, otuleni płaszczem Niepokalanej.

Święto Ofiarowania Pana Jezusa, obchodzone 2 lutego, przypada czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu, jako pamiątka ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia.

Ewangelista Łukasz tak opisuje scenę ofiarowania Pana Jezusa w świątyni:

„Gdy zaś nadszedł dzień poddania ich oczyszczeniu zgodnie z Prawem Mojżeszowym, zanieśli Go do Jerozolimy, aby był ofiarowany Panu, według tego, co jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć ofiarę zgodnie z tym, co jest powiedziane w Prawie Pańskim: parę synogarlic lub dwa gołąbki” (Łk 2, 22-23).

Święto Ofiarowania było obchodzonego od dawna, w IV wieku w Jerozolimie, a dwa wieki później w Kościele zachodnim i ma w liturgii szczególnie uroczysty charakter. Nazwa wywodzi się od dwóch terminów greckich: Hypapante oraz Heorte tou Katharismou, co tłumaczy się święto spotkania i oczyszczenia. Oba te święta były sięgają tradycji Starego Testamentu. Wiąże się to z  ocaleniem pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 syklów. Równało się to zarobkowi 20 dni. Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo – przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Maryja i Józef złożyli synogarlicę, co świadczy, że byli bardzo ubodzy.

Tradycyjnie Święto 2 lutego nazywa się dniem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni, w tym pobożność ludowa dostrzegała przede wszystkim Jej pokorę. Od początku celebracjom tego święta towarzyszyły procesje ze świecami. Procesja ze światłem nawiązuje do podróży Maryi i Józefa do świątyni oraz hymnu Symeona . W czasie Ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce swoje Pana Jezusa i wypowiedział prorocze słowa: „Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela” (Łk 2, 32).

Według podania procesja z zapalonymi świecami była znana w Rzymie w czasach papieża św. Gelazego w 492 r. Od X w. upowszechnił się obrzęd poświęcania świec, których płomień symbolizuje Jezusa Chrystusa- Światłość świata, który uciszał burze, był, jest i na zawsze pozostanie Panem wszystkich praw natury.

W Polsce święto Ofiarowania Pana Jezusa ma nadal charakter maryjny (do czasów posoborowej reformy Mszału w 1969 r. święto to nosiło nazwę „Oczyszczenia Maryi Panny” . Polacy widzą w Maryi Tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego zawsze brano do ręki gromnice w niebezpieczeństwach wielkich klęsk i grożącej śmierci. Kiedyś wielkim wrogiem domów w Polsce były burze, a zwłaszcza pioruny, które zapalały i niszczyły domostwa, wówczas drewniane.

Właśnie od nich miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. W czasie burzy zapalano ją i stawiano w oknach, by prosić Maryję o ochronę. Gromnicę wręczano również konającym, aby ochronić ich przed napaścią złych duchów.

Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej kończy się w Polsce okres śpiewania kolęd, trzymania choinek – kończy się tradycyjny okres Bożego Narodzenia. Liturgia po raz ostatni w tym dniu ukazuje nam Chrystusa-Dziecię.

Od 1997 r. 2 lutego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez św. Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach życia apostolskiego i instytutach świeckich.

Źródło: https://brewiarz.pl/, https://stacja7.pl/, foto: pixabay