Autorka tekstu: Tetiana

O kluczowym przeżyciu mówimy wtedy, gdy dzięki jakiemuś doświadczeniu, spotkaniu czy lekturze otrzymujemy możliwość dotarcia do drugiego człowieka, do jakiejś płaszczyzny życia lub do siebie samych.  Dla mnie na spotkaniach Dzielnych Niewiast są takie kluczowe przeżycia za każdym razem, dlatego pragnę i tym razem podzielić nimi z wami.

W pierwszą sobotę czerwca 2024 r. brałam udział w warsztacie „Jak dobrze żyć z ludźmi?” , który poprowadziła Ewa Fus-Kubacka – Dzielna kobieta, mama, żona i Dziecko Boże – która żyje Słowem Bożym na co dzień i dzieli się Nim, głównie na zajęciach socjoterapeutycznych dla dorosłych i młodzieży.

To  były warsztaty o komunikacji w duchu ignacjańskim, żeby stanąć przed człowiekiem i zapytać  – „Powiedz, co mam Ci uczynić” – tak jak to robił Jezus. Postawy, jakie należy przyjąć w ignacjańskiej komunikacji interpersonalnej: słuchanie skierowane w stronę rozmówcy, zaufanie, szacunek wobec odmienności innych oraz mówienie prawdy w atmosferze miłości. Ewa zawsze, na początku, pyta  o nasze samopoczucie, nastrój. Jest w tym uważna i buduje na tym dynamikę warsztatu. Towarzyszy każdej, podpowiada  rozwiązania – na ile chcesz je przyjąć i jesteś otwarta.

Podkreślano, że  aktywne słuchanie powinno opierać  się na wzajemnym szacunku, empatii i zaufaniu, przy czym angażujemy :

Uszy – słyszę , co do mnie mówisz.

Oczy – widzę jak do mnie mówisz.

Uwagę – skupiam się na Tobie, jest dla mnie ważne, co do mnie mówisz.

Umysł – rozważam to, o czym mówisz.

Można ćwiczyć aktywne słuchanie stosując następujące sposoby:

– Odzwierciedlenie uczuć, dzięki któremu informujemy rozmówcę, w jaki sposób zrozumieliśmy przekazywane przez niego intencje i odczucia:

„Wydajesz się być bardzo wzburzony, gdy o tym mówisz…”

„Nie jest Ci chyba z tym łatwo”

– Parafrazowanie, dzięki któremu powtarzamy usłyszany komunikat, by upewnić się, czy został dobrze zrozumiany:

„Mówisz, że… ”

„Innymi słowy… ”

„Więc, chodzi ci o to, że… ”

„O ile dobrze zrozumiałem…”

„Czy chcesz przez to powiedzieć, że…”

– Klaryfikacja, dzięki której skłaniamy rozmówcę do tego, by skoncentrował się na głównej idei komunikatu, lub prosimy o doprecyzowanie i wyjaśnienie komunikatu w taki sposób, by był bardziej zrozumiany:

„Czy mogłaby mi Pani jeszcze raz to wyjaśnić? ”

„Mógłbyś powiedzieć coś więcej na ten temat? ”

„Co skłania Cię do wyrażenia takiej opinii? ”

„Czy mógłbyś powiedzieć mi to prostszymi słowami? ”

– Podsumowanie – służy do podsumowania i zamknięcia jakiegoś tematu lub zagadnienia.

„Czyli podsumowując to co Pani powiedziała…”

„Czyli zbierając to wszystko co powiedzieliśmy…”

„Biorąc pod uwagę wszystkie Pani wypowiedzi, dochodzimy do tego, że…”

„Zestawmy zatem wszystkie informacje…”

To jest tylko część  tego, co przekazała nam Ewa. Były również różne ćwiczenia, których nie da się opisać – po prostu warto je przeżyć , uczestnicząc na warsztatach. Przy każdym ćwiczeniu słuchamy innych oraz słyszymy swoje wypowiedzi, wypowiadając siebie.

Podzielę się z jakimi wnioskami  wyszłam z tych warsztatów.                                                 

Pamiętaj, że aktywne słuchanie zwiększa zaufanie do słuchacza.

Prawda w komunikacji jest jak woda. Ostateczną rolę odgrywa sposób jej podania. Można podać ją w szklance, żeby ugasić czyjeś pragnienie lub uratować życie. Można wylać wodę komuś na głowę, z wiadra, upokarzając człowieka. Można też we wodzie kogoś utopić – pozbawić motywacji do życia. Szklanka jest jak Miłość. Prawda, podana z Miłością, może komuś pomóc a Prawda, podana bez Miłości, może człowieka zgasić i wcale nie pomóc na drodze nawracania się.

Zawrzyj umowę między swymi ustami a sercem – jeżeli serce jest w gniewie, to usta nie mówią.

zdjęcia: Tetiana, pixabay