W drodze do Santiago de Compostela – o tym, jak spotkałam syna.

Na camino dzieją się cuda; można nawet adoptować dziecko. Nie wierzysz? To właśnie mi się przydarzyło.
Jakoś dziwnie powtarza się schemat wczorajszego dnia. Wychodzę sama, czuję się trochę nieswojo. Jaki człowiek jest dziwny … Niemal całą drogę ktoś był ze mną, dlaczego nie potrafię się cieszyć ciszą, byciem sam na sam ze sobą i Bogiem. Szukam czegoś w telefonie i tym razem ja bezwiednie wybieram numer do koleżanki, z którą rozmawiałam wczoraj. Wesoło rozmawiamy, zaczynam odzyskiwać dobry nastrój. Mam pragnienie wyśpiewać radość i na ustach mam: „Kiedy ranne wstają zorze” a następnie ,„Godzinki” i dziarsko wędruję. Pod koniec dnia spotykam Marię Dolorosę. Znów prowadzimy ciekawy dialog przy pomocy tylko kilku słów, które znam po hiszpańsku i tak jak wczoraj świetnie się bawimy. Maria zostaje na nocleg, ja chcę dotrzeć do następnej miejscowości. Maria proponuje, abyśmy razem wypiły kawę. To naprawdę miłe z jej strony, szczerze okazuje mi sympatię. Po kawce ruszam dalej. Ostatni odcinek drogi jest bardzo męczący dla mnie, panuje ogromny upał. Nie mogę znaleźć noclegu. Uff – wreszcie się udaje, biorę błyskawiczny prysznic i szybciutko pomykam na Mszę św. Po raz pierwszy kościół jest pełen ludzi. Moją uwagę zwraca młody chłopak, który bardzo gorliwe się modli.
Przy wyjściu z kościoła spotykam go ma na sobie kurtkę z niemiecką flagą. Miałbym ochotę coś do niego powiedzieć, ale nie znajduję po niemiecku odpowiednich słów. Wychodzę z kościoła. Młody człowiek idzie tuż za mną, mijamy grupkę nastolatek. Słyszę jak wołają do niego Polaco, Polaco. Odwracam głowę i mówię: – Cieszę się, że to akurat Polaco się tak gorąco modlił. Odpowiada mi: – Jak tu się nie modlić, jak Pan Bóg daje tyle łask. Dziewczęta nadal coś wykrzykują za nami. Pytają, czy jesteś moją dziewczyną – mówi. – O, to chyba ogromny komplement dla mnie, bo mogłabym być pewnie twoją matką – stwierdziłam. – Na pewno wyglądasz na mniej niż masz – powiada młody mężczyzna –a ja już go lubię. Okazuje się, że ma 19 lat, ja jestem po 40-ce, więc moim synkiem mógłby być. W lot orientuję się, że chłopak nie ma zbyt zasobnego portfela; – To cud, że tu jestem, bo na mój wyjazd „zrzuciła się” cała rodzina – rozwiewa moje przypuszczenia.. Zapraszam młodego na kolację. Idziemy na menu pelegrino. W zestawie są 3 dania i napój do wyboru. Tomek, bo tak ma na imię pyta, czy może wybrać wino. Nie stawiam młodym ludziom alkoholu – mówię do niego, a w odpowiedzi słyszę, że dziękuje mi, że jestem taka bezpośrednia. Rozmawiamy o Bogu, Tomek mówi, że cieszy się, że mnie spotkał, bo o sprawach duchowych nie miał z kim rozmawiać. Np. ta dziewczyna, wskazuje na Katarzynę, z którą wczoraj jadłam grzybki, strasznie przeklina. Młody jest dość bezpośredni. Pyta, gdzie jest moja obrączka i czy zostawiłam rodzinę udając się samotnie na pielgrzymkę. Odpowiadam mu o swojej sytuacji osobistej, że jestem w trakcie rozwodu i a ta pielgrzymka pomaga mi dokonać podsumowania mojego dotychczasowego życia i zamknąć ten etap już na zawsze. Tomasz chyba zachęcony moją szczerością wyznaje mi, że jest gejem i opowiada jak . mierzy się ze swoim życiowym powołaniem. Jest we wspólnocie „Cyrenejczyk” pod opieką terapeuty, księdza oraz chłopaka, któremu udało się wyjść z tej orientacji seksualnej. Opowiada o swojej sytuacji rodzinnej, ojcu alkoholiku i wielu innych intymnych szczegółach, których nie chce tu opisywać. Opowiada o tym, że ciągle czuje się gorszy, ale przy pomocy terapeuty wzmacnia poczucie swojej wartości.

Przyznał mi się, że kiedyś będąc we Wrocławiu spał na ławce, a teraz jak przyjedzie do mojego miasta to chętnie mnie odwiedzi. Wręczam mu wizytówkę i serdecznie zapraszam. Tomek jest dżentelmenem, postanawia mnie odprowadzić, choć jego alberga wkrótce będzie zamknięta (tak jest w albergach gminnych, zamyka się je o 22). Pierwszy raz w życiu zdarza mi się coś takiego, że przy Tomku czuję się bardzo kobieco – to chyba wynik jego pracy nad swoją męską tożsamością. Jest poza tym bardzo elegancki , jeżeli chodzi o sposób zachowania względem innych. Wzbudza we mnie jednak także uczucia matczyne. Postanawiam go duchowo adoptować i do dziś za niego się modlę. Chciałbym go kiedyś jeszcze spotkać, dowiedzieć się, jak sobie poradził i jak jego życie dalej się potoczyło.. Na koniec całuje mnie w czoło i błogosławi znakiem krzyża. Nie mam biologicznych dzieci, ale Tomek nie jest moim jedynym synem. Najpierw był Anthony, czy raczej Antek z Madagaskaru w ramach adopcji serca. Kilka lat, poprzez regularne miesięczne wpłaty, finansowałam jego naukę. Korespondowałam z nim po francusku, wysyłałam naklejki i kartki. On też czasem pisał do mnie, dostałam też jego zdjęcie. Mam też dwóch synów chrzestnych, z jednej największych rodzin wielodzietnych w Polsce. Chłopcy w wieku 6 i 7 lat nie byli jeszcze ochrzczeni, w rodzinie jest kilkanaścioro dzieci i ich mama miała niesamowity problem, aby znaleźć dla nich rodziców chrzestnych.. Chłopcy mieszkają w tej samej miejscowości, co ja, więc mamy szansę nawiązać bliską relację. Dzieci zawsze potrzebują miłości i troski uwagi. W rodzinie wielodzietnej jest trochę trudniej tę uwagę zdobyć i zostać zauważonym przez najbliższych.. Rodzice są bardzo zapracowani , w tej rodzinie jest jeszcze dziecko niepełnosprawne, więc jest  im bardzo ciężko i z dużym wysiłkiem radzą sobie z codziennymi obowiązkami. Wiem, że moim zadaniem jest prowadzić te dzieci do Chrystusa, a równocześnie pokazać im, że są dla mnie bardzo ważni. Dzieci mają trudności z podstawowymi umiejętnościami szkolnymi dlatego czasem mam wrażenie, że moja praca nie przynosi efektów. Gdy wątpię Bóg zawsze pokazuje mi, że to On czuwa nad ich drogą do Niego. Pamiętam kiedyś, gdy zaproponowałam wspólną modlitwę, pt. za co dziękujemy Panu Jezusowi, w odpowiedzi usłyszałam: za chleb, za życie, za to ze za nas umarł –to Duch św. modlił się w nich – wielka radość dla mnie., bo to przecież wyższa teologia. W tej relacji bardzo szybko okazało się, że nie jestem tylko stroną dającą. Od lat też modlę się w intencji dzieci, których narodzenie jest zagrożone. Robię to praktycznie na okrągło. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy w ten sposób stałam się już matką.
W książce” „Kobieta kapłaństwo serca, którą polecała jedna z dzielnych na naszej stronie jest jasno postawiona teza. Obojętnie, czy jesteś kobietą konsekrowaną, samotną, czy żyjącą w małżeństwie, zawsze będziesz pełnić rolę córki, żony i matki.