W drodze do Santiago de Compostela- odpocznienie ?

Czy na Camino można spać w 4 gwiazdkowym hotelu? Ja w takim chciałam spędzić jedną noc. Czy mi się udało ? Podążaj za mną.

Na wezwanie Jana Pawła II, aby nie zatracić naszego chrześcijańskiego dziedzictwa szlak św. Jakuba został zrewitalizowany. Ożyły wymarłe wioski, otworzone zostały niektóre kościoły. Sam szlak uznano za dziedzictwo europejskie. Wiele firm pozyskało dotacje unijne. Niestety szlak komercjalizuje się.W El Acebo jest jeszcze jedna alberga połaczona z 4 gwiazdkowym hotelem, jest pięknie położona na wzniesieniu. Na terenie jest basen, z tarasu rozciąga się cudowny widok. Dopada mnie pokusa, by tam po prostu zostać jeszcze jeden dzień. Moje ciało jest zmęczone, a duch po spowiedzi czuje spokój. Zasadą na Camino jest, że w alberdze można pozostać tylko jedną noc. Chodzi o to, aby było miejsce dla kolejnych przybywających pielgrzymów. Albergi prywatne niespecjalnie się tym przejmują. W każdym razie postanawiam odpocząć. Myślę sobie jest tu pięknie zostanę tu jeszcze jeden dzień, popływam w basenie. Aberga jest otwierana w godzinach popołudniowych, pytam więc o pokój. Jest w odpowiedniej cenie, ale wszystkie były zajęte poprzedniej nocy, więc dopiero będą sprzątane. Mam dowiedzieć się później. Wychodzę więc na łąkę, aby się modlić. Jest cisza, a przede mną piękna otwarta przestrzeń. Jest spokojnie, mogę w pokoju serca zwrócić się do Boga. Następnie idę do wioski, w knajpce jem kanapkę. Przyglądam się innym pielgrzymom, którzy zmierzają do tego samego celu, co ja. Po ok. 1, 5 godz. wracam, ale pokój ciągle nie jest gotowy. Jestem niespokojna, przecież pragnęłam podarować sobie odrobinę luksusu. Postanawiam wysłać kartki do bliskich. Właściciel hotelu proponuje, że zabierze je na pocztę do Ponferrady. Nagle czuję wewnętrzne przynaglenie, że nie mogę tu zostać, muszę ruszać dalej. Moje serce przypomina mi, że moim pierwszym pragnieniem było Camino Primitivo. Pytam właściciela hotelu, czy mogę się z nim zabrać do Ponferrady. Jest tak zaskoczony moją prośbą, że nie potrafi ukryć zażenowania. Po chwili dociera do mnie, że pewnie jest kimś tak bogatym i niesamowicie ważnym, przed duże W, że moja prośba jest po prostu niestosowna. W jego luksusowym samochodzie nie ma miejsca na dziewczynę z plecakiem. Na ratunek przychodzi recepcjonista, który jest świadkiem zdarzenia. Mówi, że za pół godz. kończy pracę i zabierze mnie ze sobą do miasta. Nie wiem, w którym momencie, ale jednak decyduję, że na pewno zmieniam szlak. Młody recepcjonista okazuje się kolejnym aniołem. Prawie nie zna ang., ale dogadujemy się, że chce kupić bilet do Oviedo. Mój anioł podrzuca mnie na stacje autobusową, a potem do albergi. To wszystko dzieje się tak nagle i dzieje się tak prosto, że znów mam wrażenie, że jestem aktorem w jakimś filmie, który KTOŚ reżyseruje.

Trafiam do nowoczesnej albergi. Wszystko jest czyste, zautomatyzowane, wręcz idealne i perfekcyjne. Ma jednak jedną zasadniczą wadę. Tu nie czuje się ducha Camino. Pokoje są 6 osobowe. Przez moment jestem sama, za chwilę dołącza do mnie mężczyzna. Czuję się trochę nieswojo. Pozostałe albergi też były koedukacyjne, ale to były równocześnie otwarte sale. Teoretycznie małe pokoje są super, ale zastanawiam się: ja i jakiś facet w jednym pomieszczeniu, a jak nikt nie dołączy? Postanawiam nie martwić się na zapas. Za chwilę wchodzi jeszcze jeden mężczyzna: Walijczyk, na szczęście z dzieckiem. Czuje się uratowana. Walijczyk jest koszmarnie brzydki, ale ma w sobie coś intrygującego. Za to jego synek jest przepięknym dzieckiem, który w sposób filmowy mówi po ang. Niosą wielką walijską flagę. Chłopiec ma maksymalnie 7 lat. Zaczynamy rozmawiać. Mówię, że bardzo mi to imponuje, że wybrali się na męską wyprawę. Dziś, gdy jest tak wielu zniewieściałych i niedojrzałych mężczyzn, nie brakuje też nieobecnych ojców, taka pielgrzymka ojca i syna robi na mnie wrażenie. Ojciec opowiada jak mały przeżywa tą pasjonującą przygodę życia. Jak jest ciekawy ludzi, jak lubi robić sobie zdjęcia z nowo poznanymi pielgrzymami z całego świata. Chłopczyk jest bardzo otwarty, nie ma żadnego problemu, aby pytać mnie o różne rzeczy. Panowie mają jednak jeden poważny problem. Ojciec ma zwichniętą kostkę i bardzo spuchniętą nogę. W Ponferradzie ma iść do szpitala. Nie wie, co robić, bo stąd to zaledwie 100 km do Santaigo. Mówię, aby dokładnie zbadał nogę w szpitalu i był rozważny, bo odpowiada nie tylko za siebie, ale i za synka. Przecież mogą tu wrócić w przyszłym roku. Mężczyzna, którego się obawiałam też okazuje się być bardzo sympatyczny. Jest Hiszpanem z Alicante. Pytam go jak brzmi po hiszpańsku stacja autobusowa: estacion de autobus. Słysząc jego odpowiedź mówię, że brzmi podobnie jak po polsku. Śmieje się, że to jego pierwszy zwrot po polsku. Zostało mi sporo wolnego czasu i wychodzę jeszcze zwiedzać miasto. W Ponferadzie na szczególna uwagę zasługuje zamek templariuszy. W przeszłości Zakon Templariuszy strzegł bezpieczeństwa pielgrzymów na szlaku. Zamek robi wrażenie. Tu trochę informacji na ten temat https://indi.flog.pl/wpis/6524883/na-szlaku-camino-zamek-templariuszy-w-ponferrada

Wracam do pokoju. Zanim zgaszą światła jeszcze rozmawiam z Walijczykiem o dzieciach, wychowaniu, relacjach syna i ojca. Jesteś bardzo piękną i mądrą kobietą, mówi na dobranoc. Czy musiałam wyruszyć aż do Hiszpanii, aby to usłyszeć ? Śpię dobrze, choć przecież znów wyruszam w nieznane.